Last year, our museum attic became the setting for an inspiring encounter between the treasures of the past and the creative imagination of our participants in the workshop “Wordswoven Histories”.
Filled with words and images from the past, the archival collections of the Lëtzebuerger Konschtarchiv and the museum were ready to be transformed into something new. Blacked-out archival texts, newspapers and exhibition flyers served as springboards for inspiration. Pens scribbled furiously, borrowing fragments of history and coming up with new creations. The result? Surprising and unexpected texts and collages that emerged as if out of the blue.
Weaving words, weaving stories
Participants used various strategies to piece their stories together. First, we explored different roles in the art world, collecting words that we associated with artists, curators, gallerists and others. Next, we used these words to fill in the blacked-out sections in the archival texts, sparking our creativity and reimagining historical content. Finally, participants were encouraged to interact more freely with the material – exhibition flyers, newspapers, digitised archives and more. This process was guided by one simple question: what inspires you?
Some drew inspiration from the visual material found in the archives while others played around with words or textual elements. We also shared our processes or methods, such as creating poems from exhibition titles or making collages and translating them into words. Thus, it was not only the archival material that sparked inspiration, but also the individual methods that were shared within the group in collaborative fashion.
Tying knots
To share the knowledge and experience gained during the workshops, we invited the participants to contribute to this article, offering a space to showcase some of their work. The full texts are available below. This initiative is part of the museum’s goal to raise awareness of its collections and archives while connecting with local communities. We hope you’ll take a moment to explore what we think are some truly fascinating works!
Text: Jamie Armstrong, Giulia Barbarossa, Caroline Rocco / Images: Eric Chenal
Source: MuseoMag N° I - 2025
Full texts
Den Atheist an der Kierch (Lia Blum)
De Wäirauch hänkt an der Loft.
Jidderee biet.
Just net den Atheist an der Kierch.
Hie kuckt erop:
Stréch, Stréch.
Bou, Bou, Bou, Bou, Bou.
Stréch, Stréch, roude Stréch.
Orangë Stréch, giele Stréch, grénge Stréch.
De Liichtspektrum!
D’Faarwen danze mateneen. Verlafen.
Et si Fratzen.
Si laachen, kräischen, blären.
Et gëtt Nuecht.
Das Zittern der Zeit (Sabrina Notka)
Jede Woche mittwochs
von Punkt acht bis Mitternacht
trifft man sich im Salon
des Grand Hôtels „Au fil du temps“,
bei einem Gläschen Tee, Pfeife und Baiser
– um gepflegt Geschichte zu schreiben.
Die illustre Runde widmet sich der Wörtermacht
und hat es dabei weit gebracht.
Der Konsens für ihr Schaffen:
Erzählt wird das, was zählt.
Was die Welt zusammenhält.
Wer mochte entscheiden, was das ist?
Oder was die Menschheit rasch vergisst,
was nie in Bibliotheken und Archiven landet,
leise im Fluss der Zeit versandet.
Welche Brücke wird gebaut, welche ihrer Kraft beraubt?
So füllen sie stetig Bogen um Bogen.
Wahrheit oder doch gelogen?
Manche Lücke ausgeschmückt.
Manches leicht zurechtgerückt.
Ziffern, Namen, Freude, Sorgen.
Aus dem Gestern wächst das Morgen.
Einige wollen es nun wagen,
dem Zeitgeist hinterherzujagen.
P.S.: Mit Zeitgeistern ist es ein kurioses Geschick. Sie schleichen recht ungeniert umher. Mancher spürt mit leisem Wundern. Den Hauch des Wandels, den sie mit sich bringen. Frischer Wind? Oder doch nur heiße Luft? Wohl dem, der den Unterschied erkennt. Früh genug, im besten Fall. Geistreich sind ihre Stimmen, sofern es denn gut läuft. Erst nachdenkend, dann vordenkend. Oder spuken sie in dunklen Tiefen. Wo wenig bleibt außer Entgeisterung?
Leise tickt die Standuhr im Salon.
Fünf vor zwölf zeigt sie schon.
Doch im Saale hat man Urvertrauen.
Es wird alles seinen Sinn ergeben.
Jedes Fühlen, Tun, Erleben.
Zwölfmal zittert und bebt dann die Zeit
– im Handel mit der Ewigkeit.
(Sans titre) (Dominique Chaumaz)
Les étoiles éclatées dans l‘univers, l’immensité devant moi. Je voyage dans un monde indéfini, portes de la liberté. Sans limite. Fascination de l’infini, de l’innombrable et de la beauté. Etoiles végétales, étoiles pétales.
L’univers s’est invité au musée. Il tourbillonne, il m’emporte. Je vole, enveloppée de mille couleurs. Infiniment petite dans l’infiniment grand.
Sonnerie….retour sur terre… le musée ferme. Je reviendrai.
Am Archiv (Ashwin Schumann)
Wéi bei engem, deen d’Brailleschrëft oftaascht, sinn dem Archivist seng Fangeren iwwert de Pabeier gedanzt. Seng Fangerspëtzte hu sech dobäi am Stëbs gewenzelt.
Seng Nues par conter war kuerz a souz onbeweeglech a selbstzefridden a sengem Gesiicht. Do huet se iwwert der Aarbecht getrount an de Knueweleksgeroch vum alen Zeitungspabeier ageotemt.
Am Summer awer gouf d’Nues vum Schweessen esou uelegzeg a glëtscheg, datt de Brëll bis op d’Nuesespëtzt erofgerëtscht ass an dem Archivist d’Loft an der Nues ofgepëtzt huet. Dann huet hie missen ëmständlech vum Dësch opstoen, bei de klenge Lavabo am Eck watschelen an do seng Hänn schlussendlech wäschen, fir dee Brëll erëm op seng Plaz ze setzen.
Enges gudden Daags - hie war am Keller vun der Bibliothéik duerch eng déck Mapp mat alen Zeitungsausschnëtter gaang - huet hien d’Fassong verluer. Hien hat knapps gespuert, datt de Brëll alt erëm fir d’Vrecken net op der Nues sëtze wollt, wéi et op eemol a senge Fangere gekribbelt huet an déi ganz Mapp mat de Pabeiere flang géint d’Mauer geflätscht ass!
D’Artikele loungen iwwert de ganze Buedem verstreet. Hien huet fir d’éischt erféiert dragekuckt, mee kuerz dorop schonns hu seng Aen iwwert d’Brëlleglieser geluusst, well zwee Meter virun him loung e gielen, verblatzten Zeitungsartikel an huet en ugekuckt.
Wéi hypnotiséiert ass hie mat senge flappsege Galosche duerch déi aner Blieder geschlappt. Hien huet den Ausschnëtt opgeraf, e viru sech an d’Luucht gehalen an iwwert d’Brëlleglieser ewech op de Pabeier gestuerkt. Et war en Artikel iwwer d’Bibliothéik. “Archivar der Bibliothek stirbt nach Wutausbruch. Der Auslöser seines Anfalls ist weiterhin unklar”, stoung do.
Do huet hie seng Jackett geholl an huet Feierowend gemaach. Eréischt doheem ass him opgefall, datt hien de Liesbrëll nach op senger Nues hat.
I am: (Carol Abel)
La dernière femme,
Die Frau mit der Kamera.
This is a photograph of me.
Actually you can see that it’s not just me but several, layer superimposed upon layer.
My face is a landscape where hidden voices transcribe their shadows on the wall.
Les femmes au Japon (Agata Sylwestrzak)
Comment vont
les femmes au Japon ?
Les gentilles petites femmes
aux yeux tournés vers le sol
qu’est-ce qu’elles feront
quand elles arriveront
à la fin de leur monde ?
Comment vont
les femmes au Japon ?
Qu’est-ce qu’elles deviendront
quand elles survivront
aux enfants, aux hommes,
aux illusions et interrogations,
aux accouchements
aux tâches domestiques
aux soins de beauté
aux opérations chirurgicales
aux départs et enterrements ?
Est-ce qu’elle se permettront
un minuscule moment d’émotion
et sentiront
l’amour la peur la colère l’abandon
est-ce qu’elles se laisseront
porter
est-ce qu’elles pleureront ?
Ou bien au contraire
elle attendront jusqu’à ce que l’instant passe
et ensuite
solitaires
solides
elles retourneront
les yeux tournés vers le sol